«نه اينکه ترتيب يادداشت ها هدفمند باشد، چون نويسنده هدفي ندارد. در واقع اميدوار است اين نوشته ها سر از جايي در بياورند که حتي خودش هم غافلگير شود.» بيش از اين نمي توان درباره اين کتاب حرفي زد، زيرا تمام ماهيتش در همين به زبان در نيامدنش است. کسي که نويسنده خوانده مي شود در جايي مي گويد «اظهر من الشمس است که مونتاژي غيرخطي و ناپيوسته و کلاژ طور است»، ولي مي توان گفت هيچ فرمي پيشاپيش اظهر من الشمس نيست و تنها پس از تمام کردن کار است که فرم و محتوا خودنمايي مي کند. البته شايد نويسند? خود خوانده به عمد دست خودش را گاه به گاه رو مي کند تا خواننده هم حين خواندن متن کلاژي از فرم و محتوا در ذهنش بسازد و دست آخر با ادغام مرزهاي تکه هاي اين کلاژ، تصوير کلي شکل بگيرد.