اگر تاريخ را حركتي هدف‌مند در تبديل پندار انساني به مفاهيم بدانيم، آن‌گاه بايد گفت تاريخ عكاسي سرشار از عناصر غيرقابل انتظاري است كه وجد و عطش ما را نسبت به سرنوشت عكاسي در طول دو قرن گذشته برمي‌انگيزد. در اين غايت زمان‌نگاري، آن‌چه شرح وقايع عكاسي را جذاب مي‌كند اين است كه قرار گرفتن در متن علم تاريخ، برايم به مثابه رها شدن با تخته پاره‌اي سبك بر موجي پيدا و پنهان است كه هرچه پيش مي‌روي افق‌هاي دنياي عكاسي برايت نامحدودتر و وسيع‌تر مي‌شود. تاريخ عكاسي اولين‌بار نيست كه برگردان مي‌شود، ديدگاه‌هاي مختلفي مبتني بر واقعه و يا ايده هر يك به شكل مستقلي به اين شرح تاريخي جذابيت مي‌بخشند، ولي همه اين بررسي‌ها جمله‌گي يك هدف و رسالت بزرگ را گوشزد مي‌كند و آن اعتبار بخشيدن به «نگريستن» است؛ جدالي ازلي ابدي با آلزايمر لحظه‌ها، مكان‌ها و اشيا، توجه عاشقانه و صبورانه به جزييات؛ شايد عكاسي، همين باشد! و راستي كه عجب شيفتگي مقدسي است عكاسي. كيارنگ علايي