قانون پاركينسون كتابي است كه تا بوروكراسي هست، كهنه نخواهد شد. اين كتاب وارونه‌فهمي‌هاي ما درباره مفهوم ديوانسالاري و كارآيي آن را آشكار مي‌كند و با تركيبي از طنز و طعن و يافته‌هاي پژوهي، به ما مي‌فهماند كه وجود عقلانيت تمام عيار يا حتي ناقص در سازمان‌ها يا روال مديريتي پر زرق و برق آن‌ها، فريب يا مبالغه‌اي بيش نيست. قانون پاركينسون، رساله‌اي است كه پوسيدگي جلال و جبروت ساختمان‌هاي بزرگ و لشكر بي‌شمار كاركنان آن‌ها را به مخاطب مي‌شناساند و با طنزي شيرين به ما مي‌آموزد كه چرا ديوانسالاري حكومتي و بودجه‌هايش از سوراخ سوزن رد مي‌شود ولي در دروازه خير. پاركينسون در اين كتاب به ما ياد مي‌دهد كه چرا وقتي براي پايان رساندن يك كار، فرصت فراوان و كارمندان پرشمار در نظر مي‌گيريم، آن كار در فرصت مقرر تمام نمي‌شود و چرا كارآيي يك كميته يا كابينه، به تعداد اعضايش ربط دارد.