تحليل فيلم متمايز از نقد فيلمِ معمول در مطبوعات است. در نقد فيلم نويسنده در يکي دو صفحه به مهم‌ترين نکات فيلم اشاره مي‌کند و درباره‌ي ارزش زيبايي‌شناختي يا مسائل تِماتيک آن به داوري مي‌پردازد. اشارات او به صحنه‌هاي جداگانه‌ي فيلم طبعاً اندک است. در تحليل فيلم، نويسنده به بررسي يک‌به‌يک صحنه‌هاي فيلم يا تعدادي از مهم‌ترين و نمونه‌وارترين آن‌ها مي‌پردازد و براساس اين نگاه دقيق درباره‌ي سبک کارگردان و تِم فيلم به نتايجي مي‌رسد. تک ‌نگاري ‌هاي تحليل فيلم ابزار کار دانشجويان سينما در کلاس ‌هاي تحليل فيلم ‌اند و علاوه بر اين، به خاطر دقت ‌نظر در جزئيات آثار برجسته ‌ي سينما به کار کساني که به وجه عملي کار فيلم ‌سازي نظر دارند نيز مي ‌آيند. پرهيز از کلي‌ گويي و سخن گفتن با استناد به متن اثر انگيزه ‌ي اصلي گرايش من به تحليل فيلم بوده است. اين گرايش متأثر از غلبه ‌ي نوعي آسان ‌گيري در نقد فيلم بود که از طبيعت مطبوعاتي اين نوع نوشتن نشئت مي ‌گرفت. همچنين گرايشي بود که وجهه ‌ي علمي‌ تري به نقد فيلم مي‌داد و آن را از خوش ‌آمدن‌ ها و بد آمدن ‌ها و سليقه ‌هاي شخصي خارج مي ‌کرد.