براوئر (1881-1966 م) يکي از فيلسوفان و رياضي‌دانان هلندي در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم مي‌باشد. رياضيات و فلسفه براوئر آشکارا در هم تنيده‌اند. ريشه‌هاي رياضيات او به باورهاي اوليه وي درباره عرفان بازمي‌گردد. ريشه يابي دقيق تاريخي انديشه‌هاي عرفاني فلسفي براوئر ساده نيست، اما مي‌توان ردي از انديشه‌هاي عرفاني اروپايي و هندي، فلسفه کانت، شوپنهاور، پوانکاره و... را در شکل‌گيري تفکر او تشخيص داد. هم‌چنين براوئر را يکي از بنيان‌گذاران توپولوژي جديد مي‌دانند. حل مساله پنجم هيلبرت براي حالت يک بعدي، پيش‌زمينه تحقيقات بعدي براوئر را شکل داد. اصول فلسفي شهودگرايي او را مي‌توان در مواردي خلاصه کرد، که در کتاب حاضر به آن‌ها پرداخته شده است: رياضيات «آفرينش آزاد ذهن» است، مستقل از تجربه؛ به اين معنا که رياضيات حاصل يک فرايند پويايي مداوم ذهني مستقل از تجربه معناي عام است؛ تنها «شهود پيشيني» در آفرينش آزاد رياضيات، حرکت و زمان است؛ اشياي رياضي «ساختمان‌هاي ذهني» هستند؛ دامنه وجود اشياي رياضي ثابت نيست؛ رياضيات مستقل از منطق است؛ منطق يکي از کاربردهاي رياضيات است...