فقر تاريخ گرايي کتابي است از فيلسوف کارل پوپر در سال 1957 که نويسنده در آن استدلال مي کند که ايده تاريخ گرايي خطرناک و ورشکسته است. انتقادات پوپر از فقر ايده پيش‌بيني تاريخي را مي‌توان به طور کلي به سه بخش تقسيم کرد: مشکلات اساسي با خود اين ايده، ناسازگاري‌هاي رايج در استدلال‌هاي تاريخ‌گرايان و اثرات عملي منفي اجراي ايده‌هاي تاريخ‌گرا. او عنوان مي کند که توصيف کل جامعه غيرممکن است، زيرا فهرست ويژگي هايي که چنين توصيفي را تشکيل مي دهند بي‌نهايت خواهد بود. اگر نتوانيم کل وضعيت کنوني بشر را بدانيم، نتيجه آن اين است که نمي توانيم آينده بشر را بدانيم. «اگر بخواهيم چيزي را مطالعه کنيم، موظفيم جنبه هاي خاصي از آن را انتخاب کنيم. مشاهده يا توصيف يک قطعه کامل از جهان يا يک قطعه کامل از طبيعت براي ما ممکن نيست. در واقع، حتي کوچکترين قطعه کامل را نمي توان چنين توصيف کرد، زيرا همه توصيف ها لزوما انتخابي هستند. تاريخ بشر يک رويداد منحصر به فرد است. بنابراين شناخت گذشته لزوما به شناخت آينده کمک نمي کند. «تکامل حيات بر روي زمين يا جامعه بشري، يک فرآيند تاريخي منحصر به فرد است... با اين حال، توصيف آن يک قانون نيست، بلکه فقط يک بيانيه تاريخي منحصر به فرد است.»