من نامي‌ام و از کتاب بيزارم. معلم‌ها توي مدرسه دائم از مشاهير گذشته‌ي ايران مي گفتند ودائم آن‌ها را توي سر ما مي زدند. بالاخره کلافه شدم و آستين ها را بالا زدم و خودم رفتم سراغ اين آدم‌هاي خسته کننده. چشمتان روز بد نبيند! کلي کتاب خواندم و يادداشت کردم. نتيجه اش اين شد که رازي هم مثل خود ما بچه درس نخوان ها بود. تا سي سالگي بازي کرد و وقتي يک دل سير بازي کرد، رفت سراغ درس و يک شبه دانشمند شد؛ آن هم با کمک يک شربت خفن که خودش کشف کرده بود...