نخستين رمانِ اوئه، روايتِ تکان‌دهنده‌ي پانزده پسر نوجوان در دورانِ جنگ جهاني دوم است که توسط دارالتاديبي در ژاپن براي کار به روستايي دورافتاده فرستاده مي‌شوند. اهالي روستا از ترس شيوع يک بيماري حاد به روستايي هم‌جوار فرار مي‌کنند و اين پسرانِ سرگردان را در روستاي متروکه‌شان گير انداخته و به حال خود رها مي‌کنند. اوئه با نگاهي عميق و موشکافانه، تفاوت‌ذهنيت بچه‌ها و بزرگسالان را هنگام مواجهه با شرايط طاقت‌فرسا به تصوير مي‌کشد.