تا به بن برسم هوا تاريك شده بود.خودم را مجبور مي كردم كه تسليم فعاليت هاي مكانيكي روزمره نشوم؛همان فعاليت هايي كه 5 سال بود هنگام راه رفتن و آمدن از سفرهايم گريبانم را گرفته بودند.از پله هاي ايستگاه پايين مي رفتم بعد دوباره از طرف ديگر بالا مي آمدم،ساكم را زمين مي گذاشتم،بليتم را از جيبم در مي آورم،ساكم را بر مي داشتم و به سمت كيوسك روزنامه فروشي مي رفتم و گوشه ذهنم از اين روزمرگي هاي ربات وار حساب شده احساس خرسندي مي كردم.