دست بردار ز من كه نلغزد پايم. بنده هم آدمم و در خطر حوايم. من هم از جنس تو و اهل زمينم به خدا. و نه بودايم و نه ساكن برمودايم. پشت دست دل خود داغ نمودم ز ازل. كه دگر گندم خالي نكند اغوايم. من همان دم كه ملايك در ميخانه زدند. رو نمودم به خدا كاغذ استعفايم. خود نشان دادن آدم، بود از عشق به خود. شايد اين است كه مشتاق صدا سيمايم. ساقيا، آن‌قدر عناي تو دردم افزود. بده امشب دو سه جامي عرق نعنايم!