کتاب حاضر، به‌قلم ناصر پاکدامن، راجع‌ به واپسين احوال نويسنده‌اي است که روزگاري، از زبان يکي از شخصيت‌هاي داستاني‌اش، نوشت: «از تهِ دل مي‌خواستم و آرزو مي‌کردم که خودم را تسليم خواب فراموشي بکنم... اگر ممکن بود در يک لکه مرکب، در يک آهنگ موسيقي يا شعاع رنگين تمام هستي‌ام ممزوج مي‌شد و بعد اين امواج و اشکال آن‌قدر بزرگ مي‌شد و مي‌دوانيد که به‌کلي محو و ناپديد مي‌شد ــ به آرزوي خودم رسيده بودم.» پاکدامن، از راه تحقيق در نامه‌هاي خودِ صادق هدايت و روايت‌هاي معاشرانِ نويسنده بوف کور از ملاقات‌هايشان با او در يکي‌دو سالِ آخر زندگي‌اش، مي‌کوشد به گزارشي برسد از آنکه نويسنده ايراني چطور «عدم صرف» را به ماندن و نوشتن ترجيح داده.