عکس‌ها هميشه آن طرف‌اند؛ پشت دوربين. آماده ثبت لحظه‌اي که حتماً ديگران از آن غافل‌اند، وگرنه آنها هم دوربين به دست مي‌گرفتند. اما چه مي‌شود اگر کسي بخواهد اين عکاس دوربين به دست را درست در لحظه ثبت عکس ثبت کند؟ اين کاري است که پيمان هوشمندزاده (عکاس و نويسنده) در شيوه چشم کرده؛ پرتره‌اي از بهمن جلالي که چهل سال عکاسي کرد، چهل سال آدم‌ها و دنياهاي‌شان را ديد و با عکس‌هايش چيزي به دنياي عکاسي اضافه کرد. شيوه چشم پرتره‌اي است به شيوه‌ي خلاق که همزمان تقويم و خاطرات پراکنده را به هم پيوند مي‌زند، از عکس‌ها و سندها و گفته‌هاي جلالي در مصاحبه‌هاي مختلف کمک مي‌گيرد و آن چيزهايي را که در هيچ مصاحبه‌اي نيامده، آن لحظه‌هاي دور از چشم و دوستانه را، از خلال خاطرات نويسنده/راوي احضار مي‌کند؛ آدمي با سر و وضع هميشه مرتب، عکاس درجه‌ يکي که در عين ساده و روان بودن پيچيده هم بود: آشپزي قابل با دو تا پيش‌بند، آشپزيِ زرد و قرمز و علاقه‌ي بي حدي به غذا پختن و زندگي کردن و زندگي ديگران را تماشا کردن و عکس گرفتن.