حافظه و فراموشي دو بار جدايي ناپذيرند هر دو براي بهره گيري کامل از زمان ضروري اند به قول ،مونتني هر چيزي زماني دارد و بي شک نه عاقلانه است و نه مفيد که نخواهيم با گذر عمر همراه شويم اما بيهوده تر از آن تقليد از سن و سال هم ذات پنداري با آن و غرق شدن در آن است مانند کسي که در ميانه راه از حرکت باز ايستاده اسير حسرت گذشته اي ناقص يا جعلي و وحشت از آينده اي بي سرانجام در اينجا در برابر اندوه متکبرانه ايده هاي کهنه و منسوخ از فروتني پوياي جنبش و حرکت از تمرين و ممارست و ورزش ذهن دفاع خواهيم کرد و کساني را که در پي مبارزه با سکون و جمود تخيل اند (که همه ما را تهديد مي کند) تشويق خواهيم کرد که فراموش کردن را از ياد نبرند تا نه حافظه را از دست بدهند و نه حس کنجکاوي را.