ولچانینف یقین داشت که چنین گونه‌ای از زن‌ها حقیقتاً وجود دارند، اما هم‌چنین معتقد بود، متناسب با این گونه از زن‌ها، شوهرانی هم هستند که علت وجودیشان منحصر به این است که همتای این گونه از زنان باشند. به عقیده‌ی او، ماهیت چنین شوهرانی در صرف وجودشان است. این‌ها به اصطلاح «شوهرباشی» هستند، یا بهتر بگوییم، در زندگانی فقط شوهرند و دیگر هیچ. چنین آدمی تنها به این دلیل به دنیا می‌آید و می‌بالد که زن بگیرد و بلافاصله بعد از آن تبدیل به ضمیمه و پیوستی برای آن زن شود، حتی اگر برای خودش شخصیتی انکارناپذیر داشته باشد. داستایفسکی شوهر باشی را در 1869 در درسدن نوشت، پس از ابله و پیش از شیاطین. یک مادام بواری روس می‌میرد و نامه‌هایی از خود به جا می‌گذارد. شوهر او به واسطه‌ی این نامه‌ها به زندگی پنهان همسرش پی می‌برد و... این کمدی تلخ و گزنده آدمی را به یاد آثار فلوبر و موپاسان می‌اندازد و گواهی است بر استادی داستایفسکی در این گونه‌ی ادبی که همگان گوگول را استاد بی‌بدیلش می‌دانند.