كوئنتين سوار بر اسب خاكستري رنگي به نام بي‌باك بود كه ساقپوش‌هاي سفيد داشت. روي جوراب‌هاي راه‌راهش كه هر لنگه آن يك رنگ بود پوتين‌هاي چرمي سياهي به پا كرده بود كه تا زانويش مي‌رسيد، كاپشن آبي ارتشي بلندي هم به تن داشت كه از هر جهت با دانه مرواريد و نخ نقره تزئين شده بود. نيم‌تاجي پلاتيني هم روي سر داشت. شمشير براقي به كمر بسته بود كه هنگام حركت به پايش مي‌خورد؛ شمشير تشريفاتي نبود، شمشير واقعي بود، از همان‌هايي كه در جنگ به كار مي‌آيند. ساعت ده صبح روز آفتابي و گرمي بود در اواخر تابستان. كوئنتين درست همان طوري بود كه هر شاه فيلوري بايد باشد. حالا هم سرگرم شكار خرگوش جادويي بود.