شاهرخ مسكوب در سال‌هاي 1327 تا 1333 در ايران و از 1358 به بعد در فرانسه، به هنگام خواندن شاهنامه و در حاشيه آن يادداشت‌هايي را از حس و نظر و تاثر آني خود در مواجهه با متن مي‌نويسد. او كار فردوسي را نه بازگويي منظوم خداي‌نامك و اساطير از يادرفته تاريخ و افسانه، بلكه «از سويي يافتن معناي دروني و ناخودآگاه تاريخ و جهان» و «از سوي ديگر بازنمود آن در سخني كه آيينه درست‌نماي زيبايي است» مي‌داند. نوشته‌هاي مسكوب در ميان آثار پديدآمده درباره شاهنامه تمايزي آشكار دارد.