«چندان درنمي‌يابم كه چرا مغزم به آيينه‌اي افسون‌شده مي‌ماند. گونه‌اي زيبايي كه در آن غير از شوربختي چيز ديگري وجود ندارد.» اين طلسم بدبختي، از بودلر شاعري فوق‌العاده مدرن مي‌سازد، همان‌گونه كه لوتره آمون و رمبو را به شاعراني بزرگ بدل كرده است...