به نظر من براي انسان كاميابي ميسر نيست. انسان هنگامي مي‌تواند كامياب شود كه مطلقا آزاد باشد، اما آزادي نه به صورت مطلق بلكه حتي به طور نسبي نيز نصيب انسان نمي‌شود و به عبارت ديگر خوشبختي به زندان انسان راه نمي‌يابد. از آن گدشته، انساني كه در اسارت قوانين، در اسارت وجدان، در اسارت وظايف، در اسارت تعلقات، در اسارت مطامع و شهوات ديگران دست و پا مي‌زند، لاجرم همه خلاقيت‌هاي خود را از دست مي‌دهد و پيشرفت‌هاي ماشين را به حساب پيشرفت‌هاي خود مي‌گذارد حال آن‌كه وقتي خود او جز پيچ و مهره‌اي از ماشين‌ها نيست از آزادي چگونه مي‌تواند سود بجويد؟