اليا كازان، استاد مشهور سينما و نويسنده، خود را نه يك آمريكايي يا يك يوناني بلكه همواره يك آناتوليايي مي‌دانست. او بسياري از بازيگراني را نيز با استعدادي كه خود «لبخند آناتوليايي» مي‌ناميدش، براي همكاري قانع مي‌كرد. اين استعداد باعث شده بود تا او تمام عمر از برچسب «شريك» رها نشود. خاطرات وي در دوران مك‌كارتي تا پايان عمر او را رها نكردند. كازان كه حتي سومين جايزه اسكار خود را سرشار از حزن و اندوه در دست گرفت، شايد براي كمي تسلي خاطر، قصد سفر به سرزمين مادري‌اش قيصريه را كرد. هم‌چون قهرمانان تراژدي‌هاي يونان كه از سرنوشت خود آگاه‌اند اما پيش از مرگ به مجادله با آن برمي‌خيزند...