ناتاليا آرون منتقدانه بازگشت خواهر كوچك‌ترش را به گريوزدريك نظاره مي‌كند. جنويو فقط براي مدت چند ماه از عمارت تبعيد شده بود، اما با ديدن تمام چمدان‌هايي كه خدمتكارها با خود مي‌آورند اگر كسي خبر نداشت، فكر مي‌كرد سال‌ها در تبعيد بوده است. جنويو مي‌گويد: «خوبه كه دوباره مي‌تونم توي تخت خودم بخوابم.» و نفسي عميق مي‌كشد. هواي گريوزدريك بوي چوب روغن‌خورده، كتاب و خورشي زهرآلود و خوشمزه را مي‌دهد كه در آشپزخانه در حال قل زدن است.