عبدالحسين فرزاد به ترجمه‌هايش شهره است ولي داستان‌ها و رمان‌هاي او نشان داده که چه داستان‌پرداز قابلي‌ست. در داستان‌هاي او، هميشه ردپاي زبان و زيست زادگاهش سيستان و البته شاهنامه که فرزاد بسيار دوستش مي‌دارد، ديده مي‌شود. رمان «سرواغوم» داستاني شکل گرفته از حجم عظيم افسانه‌ها و اسطوره‌هايي‌ست که در خط و ربط روايت کتاب فرم ديگري گرفته‌اند و انگار هر لحظه خواننده درحال تماشاي چيزي‌ست که مي‌خواند. زبان شاعرانه و نثر سيال کتاب، عشق، فقدان، اميد، انتظار، رفتن و بازگشتن را درون اثر تنيده و موجب شده واقعيت و خيال بي‌وقفه به‌هم پيوند خورده و ازهم بگسلند. سرواغوم عبدالحسين فرزاد، گويي معاشقه با نوشتن است که نويسنده خواننده را با جمله‌هاي سرشار از تصويرش به خواندني دعوت کرده که گونه‌اي از تماشاست. اين کتاب را براي يادآوري لذت و اندوه غرق شدن در اولين و آخرين ديدار معشوق، سوگ برآمده از فقدان عزيزاني که رفتند و بازنگشتند و ديدن، بوييدن و شنيدن روزها و شب‌ها، آفتاب و ابر و باد و باران و خاک، بايد خواند.