راوي بوف کور شنيده بود که اگر کسي سايه‌اش سر نداشته باشد، تا پايان سال مي‌ميرد و اين به تعبيري پيشگويي پيامبرگونه‌ي هدايت از سرنوشت رمان معاصر بود. رمان به‌مثابه فرم ادبي هيچ‌گاه از شرّ اين سايه‌ي شومي که او را در خواب و بيداري دنبال مي‌کرد، در امان نبوده است. رمان ناگزير به دست‌و‌پنجه نرم‌کردن با اين حقيقت تراژيک است که مؤلفه‌هايي نکوهيده در ناخودآگاه داستان مدرن هست و به‌طرزي آيرونيک همين مؤلفه‌ها با وجوه زيبايي‌شناختي رمان را نيز صورت مي‌بخشد. کتاب حاضر در پي پاسخ بدان است که اين وجوه آيرونيک چگونه زيبايي‌شناسي رمان را توضيح مي‌دهند و به چه صورت‌هايي در فضاي آن جلوه‌گر مي‌شوند. بخش نخست کتاب شامل تحليل‌هاي نظري پيرامون زيبايي‌شناسي رمان مدرن و ديدگاه پساساختارگرايانه در مورد هنر و ادبيات است و در بخش دوم پنج رمان مطرح فارسي از آغاز تا دهه‌ي هشتاد از اين منظر مورد تحليل و بررسي قرار گرفته‌اند.