کتاب حاضر به بررسي بيان، يکي از سه قلمرو زيباشناسي سخن (فنون باغت) مي‌پردازد و شيوه‌هاي گوناگوني را که سخنور براي بازگفت و بازنمود انديشه‌ي خويش، به گونه‌اي زيبا و هنري، به کار مي‌گيرد بر مي‌رسد. به چهار زمينه‌ي اصلي فن بيان، تشبيه و استعاره و مجاز و کنايه، هر يک، فصلي ويژگي يافته، گونه‌هاي هر يک از آن‌ها برشمرده شده و با نمونه‌هايي چند از ادب پارسي شناسانده مي‌شود. براي واژه‌هاي مغلق اين دانش برابرهايي پارسي گذارده شده که در واژه‌نامه‌ي پايان کتاب آمده است.