زيبايي‌ شناسي محيطي، عرصه‌اي جديد از پژوهش در حوزه‌ي زيبايي است كه تا نيمه‌ي اول قرن بيستم، با عنوان زيبايي‌شناسي طبيعت، تامل و تحليل مي‌شده است. امروزه با بازانديشي اين مفهوم، محيط در معناي وسيع‌تري، شامل انسان و تجربيات انساني نيز مي‌شود. محيط با اين تعريف، كانسپتي است كه از ريزترين حشرات تا موجودات غول‌پيكر و از دست ناشناخته‌ها تا پديده‌هاي طبيعي در جهان و فراتر از آن را در بر مي‌گيرد و رابطه‌ي معنادار بين طبيعت، محيط زيست، محيط انساني و ... را تبيين مي‌كند. كتاب پيش رو، تصويري واضح از بلوغ حوزه‌ي فلسفي زيبابب‌شناسي محيطي و حوزه‌هاي متنوع پيراموني آن را ارائه مي‌كند، كه طيي دهه‌هاي گذشته هم‌زمان با هم به‌وجود آمده‌اند.