زندان‌هاي من يکي از آن کتاب‌هايي چون نايب کشيش ويکفيلد و پل و ويرژيني است که به وجهي قاطع، به نزديک نسل‌هاي آينده، پذيرفته شده‌اند و به ههمه زبان‌هاي روي زمين برگردانده شده‌اند و به صورت ميراث مشترک سراسر عالم بشري درآمده‌اند و تا روزي که طبايعي در جهان باشد که بتواند به خواندن سرگذشت‌هاي گيرا و دردناک دستخوش تأثر شود، جاودانه، يعني هميشه خوانده خواهند شد. اما آنچه مايه‌ي تفوق بي‌چون و چراي اثر سيلويو پليکو بر شاهکارهاي ديگر مي‌شود، اين است که زندان‌هاي من داستاني نيست که کم‌و‌بيش خوب پيدا شده باشد و بيش و کم خوب بازگفته شده باشد. اين کتاب زاده‌ي حقيقت و تجربه است. شرح خيالپردازانه‌ي حوادث نيست. داستان رنج‌هايي نيست که زاده‌ي خيالپردازي باشد و نويسنده به خوانندگانش عرضه بدارد. شرح رنج‌هايي است که حقيقت دارد، شرح رنجي‌هاي خود نويسنده است.