«زمان» کل هستي ما را فراگرفته است و تجرب?? ما از آن کيفيتي ويژه دارد. تمام تجربيات، افکار و فعاليت‌هاي معمول ما در زمان جاي دارند و با يکديگر روابط زماني مي‌سازند. زمان در عين اينکه آشنا و پيش‌پاافتاده است، اسرارآميز و دست‌نيافتني نيز هست. چه چيزي در سرشت زمان ماي?? اين سرگشتگي است؟ نظرورزي‌هاي فلسفي درباره مفهوم زمان گوناگون بوده است. برخي انگاره زمان را در بن خود متناقض و در نتيجه آن را غيرواقعي دانسته‌اند. برخي ديگر تناقض را امري ظاهري دانسته‌اند و زمان را واقعي محسوب کرده‌اند. پيشنهاد نويسنده در اين کتاب آن است که سرگشتگي ما در مواجهه با زمان ريشه در تنشي عميق‌تر دارد: تنشي ميان دو گرايش فلسفي که ما را، در تلاش براي فهم جهان، به دو سمت مختلف سوق مي‌دهد؛ يکي فهم جهان چنان‌که في‌نفسه و مستقل از ما وجود دارد، و ديگري اين گرايش که جهان را چنان‌که بر ما نمودار مي‌شود، از چشم‌انداز انساني ويژه خود، فهم کنيم. هدف نويسنده حل اين تنش از طريق دست يافتن به فهمي از زمان است که مستقل از ما وجود دارد، اما مي‌تواند چشم‌انداز پديدارشناختي ما را نيز به آن تبيين کند.