هستي ادبيات بر پايه واژگان است اما درام از زبان گفتار پديد مي‌آيد. اصولي كه ساختار زبان درام را شكل مي‌دهند عبارتند از ايجاز، وضوح و انسجام. زبان در درام، سبك خاصي از بيان است كه داراي موقعيتي كليدي بوده و مهم‌ترين ابزار ارتباط روي صحنه است كه هم به شخصيت‌هاي نمايشي مرتبط مي‌شود و هم به بازي. گفتار دراماتيك با حالات چهره و حركات بدن شخصيت تكميل مي‌شود و شخصيت‌ها به واسطه انتخاب كلمات و سبك خود، جان مي‌گيرند. زبان مي‌تواند، به استثناي حالات چهره، نورپردازي و دكوراسيون، جايگزين ساير نشانه‌هاي صحنه مي‌شود و همچنين نماينده زمان و مكان باشد. زبان دراماتيك از نظر پيچيدگي و زيبايي‌شناسي، راه خود را از زبان روزمره جدا مي‌كند و به عنوان زبان اجرايي توصيف مي‌شود. از آن‌جا كه هدف ديالوگ‌هاي دراماتيك اين است كه مخاطب آن‌ها را بشنود و تحت تاثير قرار بگيرد، شناخت گفتار دراماتيك از نظر معناشناختي و زبان‌شناسي اهميت پيدا مي‌كند. اين كتاب، مرجعي موثر و قابل اعتماد براي دانشجويان و هنرمندان در عرصه درام، سينما و حتي زبان‌شناسي و ادبيات است.