نخستين کوشش ايمره لاکاتوش فيلسوف مجارستاني در حوزه فلسفه علم اين بود که افکاري را که در کارهايش در باب رشد معرفت رياضي پديد آورده بود براي نقد برنامه هاي کارناپ در خصوص توسعه ي منطق استقرايي به کار بست. او سپس به بازسازي ديدگاه هاي پوپر در باب مسائل مربوط به پيوستگي علم و همچنين به مسئله انعطاف پذيري نظريه هاي علمي در برابر ابطال ، که تامس کوهن و مايکل پولانيي مطرح کرده بودند پرداخت. لاکاتوش روز به روز تمايز بين افکارش با افکار پوپر نزديک و واقف گشت. او بر آن بود که پوپر نتوانسته است مسئله استقرا را به طور موفقيت آميز حل کند.