همه جا هست، بي‌مرز و محدوديت؛ بتراود يا بچكد، جاري باشد يا بجوشد. گاه گودال آبي ست آرام و تقريبا قابل‌تحمل، گاه باتلاقي‌ست تهوع‌آور و بعضي‌اوقات زلزله، طوفان يا جزرومدي كه هر‌چيزي را سر راهش غرق، ويران، لگدمال و آلوده مي‌كند. مهم نيست چه شكلي باشد؛ حماقت به همه‌مان سرايت مي‌كند. گفته مي‌شود ما خود سرچشمه حماقتيم. من هم مستثنا نيستم. همه روزانه چرندياتي مي‌بينند، مي‌شنوند و مي‌خوانند. همچنين هر كداممان براي توليد، فكر، حلاجي و صحبت راجع به اين چرنديات مقصريم. گاهي كودن مي‌شويم و بي‌آنكه عواقبي داشته باشد مهملاتي راجع به زندگي‌مان مي‌گوييم. مهم آگاهي و پشيماني از اين موضوع است، چون انسان جايزالخطاست. بايد قبول كنيد اشتباه كرده‌ايد تا بخشيده شويد. هميشه هستند كساني كه ابله فرضمان كنند اما خودمان به ندرت متوجه بلاهتمان مي‌شويم.