پوملو، فيل فيلسوفِ صورتي، خوب که به اطرافش نگاه کرد، فهميد که دنيا رنگارنگ است. او «آبيِ» آسمان را شناخت و فهميد با «آبيِ» يخ‌زده‌ي زمستان و «آبيِ» خاموش و تاريک شب فرق مي‌کند. پوملو فهميد که پرتقال «نارنجيِ» نارنجي است، غروب آفتاب هم «نارنجي» است و کم‌کم فهميد پاييز هم «نارنجي» است؛ يک‌جور نارنجيِ غم‌انگيز. پوملو اين‌طوري با دنيا و رنگ‌هايش آشنا شد و فهميد يک‌عالمه «قرمز» در دنيا وجود دارد که هيچ‌کدام شبيه آن‌يکي نيست.