نخستين چيزي که بعد از خواندن اين کتاب به خاطر خواهيم سپرد تنش معنايي واژه «اتوپيا» است. به نظر مي رسد در دست کم پنج قرن گذشته با دو سطح از اتوپيا پردازي مواجه بوده ايم سطح شبيه سازي که محورش طراحي زمان مکانهاي مشابه اما بهبود يافته است و سطح وانمود در معناي مدنظر ژان بودريار که مشخصه اصلي اش خود ارجاع بودن است. امروز در عصر ديجيتال و به واسطه ي فضاهاي سايبري با سطح دوم بيشتر سروکار داريم به هر حال دلالت واژه اتوپيا هرچه بوده و باشد يک چيز مشخص است و آن اينکه اتوپيا و اتوپياگرايي لزوماً به آينده و آينده گرايي مربوط نيست بلکه مي تواند به حال و گذشته مربوط باشد؛ ميتواند بي آنکه متوجه اش باشيم وجود داشته باشد. براي همين است که از آن به عنوان «نامکان تعبير مي کنيم هم هست و هم نيست.