به‌نظر مي‌رسد، صرف‌نظر از اين‌كه مردم در كجاي دنيا زندگي مي‌كنند، نگراني اصلي آن‌ها عدم كفايت نظام آموزش كشورشان در آماده كردن جوان‌ها براي اقتصاد «عصر مفهومي» است. در حالي كه كسب‌وكار فناوري براي چيزهاي تازه، تفاوت‌هاي ظريف، و اختصاصي كردن ارزش قائل مي‌شوند،سياست آموزشي هنوز بر روال‌هاي تكراري، پاسخ‌هاي درست، و همسان‌سازي پافشاري مي‌كند. لازم است سياست‌گذاران در سرتاسر دنيا به اتين موضوع بيشتر توجه كنند. همان‌طور كه يكي از مقامات آموزشي ايالات متحد در اين اواخر به من گفت: «لازم است كه كودكان‌مان را براي آينده‌ي خودشان آماده كنيم، نه گذشته‌ي خودمان.» اما به‌رغم نگراني مربوط به مدارس، خوانندگان اين كتاب در همه‌جا گفته‌اند كه ايمان دارند كه خود آن‌ها و فرزندان‌شان به هر قيمتي كاري را براي موفقيت در اين عصر جديد لازم است به انجام مي‌رسانند. با اين همه، توانايي‌هايي كه در اين كتاب درباره‌ي آن‌ها توضيح داده‌ام به‌طور بنيادي توانايي‌هاي انساني هستند. خلق زيبايي، داستان‌گويي، ابداع چيزهايي جديد، دوست داشتن ديگران، بازي كردن، و جست‌وجوي معنا، همه بخشي از معناي انسان‌بودن است.