«ديگر نمي توانستم به کنسرتوي ويولن گوش بدهم، به سفر بروم، در کتاب فروشي ها بچرخم، از نانوايي نان بگيرم، به دريا يا درخت پرتقالي چشم بدوزم يا عطر گل ها و چمن و باران و خاک را حس کنم. نمي توانستم به سينما بروم. نمي توانستم سوسيس و تخم مرغ بخورم يا جامي بنوشم يا به رستوران بروم و ماهي سفارش بدهم. نمي توانستم به تماشاي طلوع آفتاب بنشينم.» احمد آلتان چه در ترکيه و چه در جهان نويسنده و روزنامه نگار شناخته شده اي است. کتاب حاضر اما شايد از آثار داستاني او هم گامي فراتر رفته باشد؛ او در اين کتاب خشم و نااميدي از بي عدالتي و سرنوشت محتوم خويش را در قالب واژگاني شاعرانه و کوبنده ريخته و اثري خلق کرده که جان مکسول کوتسي، نويسنده برنده نوبل آن را «جذاب و عميق» مي نامد. آريل دورفمن، نويسنده معترض آرژانتيني نيز مي نويسد که بايد نام آلتان را به عنوان يکي از بزرگترين حبسيه نويس هاي تاريخ به خاطر بسپاريم.