در اين كتاب ژاك رانسير نقد خود بر مدرنيسم و ضميمه پسامدرن آن را به گونه اي ريشه اي مطرح مي كند. او زمان تك خطي و انحصاري آن ها را در تقابل با در هم بافتگي زمان بندي هاي جاري در روندهاي تازه رهايي و انقلاب هاي هنري قرار داده و نشان مي دهد كه خود اين تكثير به جنبه دوگانه زمان اشاره دارد.