واژه «اقتباس» براي من مفهوم ناخوشايندي دارد. ظاهرا به اين معني است كه نويسنده‌اي خطر جابجا كردن ساختار كاري را بپذيرد و يا بدتر از آن عناصري را بدون اجازه نويسنده اصلي حذف كند و يا تغيير دهد. بيشتر اوقات اقتباس زماني اتفاق مي‌افتد كه نويسنده‌اي توان خلق اثري را ندارد و يا بهانه‌اي است براي ننوشتن. از آنجايي كه من هنوز گرفتار چنين مخمصه‌اي نشده‌ام، فكر مي‌كنم بايد در مورد اين‌كه چه چيز باعث شد كه من روي نمايشنامه دشمن مردم كار كنم و چرا اين كار را كردم، توضيح دهم. ايبسن داراي ويژگي خاصي است كه كمتر نويسنده جدي مي‌تواند آن را ناديده بگيرد... او عصاره كاملي از توانايي، مقاومت و داراي اعتقادي تمام و كمال است كه سعي بر اين دارد اين‌ها را بگويد و مي‌خواهد تماشاگر نيز آن‌ها را بشنود... در سال‌هاي اخير اجراهايي كه از آثار ايبسن انجام مي‌شد چهره او را كمي مخدوش كرده بود كه اين موضوع مي‌توانست لطماتي را به تئاتر وارد كند. از اين رو من تصميم گرفتم روي دشمن مردم كار كنم زيرا هميشه علاقه خاصي داشتم كه نشان دهم آثار ايبسن واقعا شايسته تئاتر امروز ما هستند، قديمي نيستند و كساني كه او را محكوم مي‌كنند، در اصل تئاتر و همه نمايشنامه‌نويسان را محكوم مي‌كنند و با اين كارشان در مسير بي‌مقصد ابتذال و هدر دادن استعدادهاي نمايشي‌مان افتاده‌اند. هم‌چنين اميدار بودم بتوانم از اين ايده كه نمايشنامه‌نويس بايد و بايد با ذهن و دلش فكر كند حمايت كنم. اين يك ضرورت است كه مردم بفهمند صحنه جايي براي ارائه ايده‌ها، تئوري‌ها و بحث در مورد تقدير بشريت است. يكي از اساتيد چنين بحث‌هايي هنريك ايبسن است و من مسلم دانستم تا يك بار ديگر آن را متذكر شوم. آرتور ميلر