در تابستان 2020 وقتي کويد-19 همه‌ي دنيا را فرا‌گرفته و آديشي و خوانواده‌اش را از هم جدا کرده بود، پدرش تسليم عوارض نارسايي کليه شد. او با نوشت در غم فقدان پدرم اندوه طاقت فرسايش را را به اشتراک مي‌گذارد. آديشي از اين مي‌گويد که او هم يکي از ميليون ها نفري بوده که امسال را به سوگ گذرانده است و به ابعاد خوانوادگي و فرهنگي، و خشم و تنهايي گريزناپذير نهفته در آن مي‌پردازد. او تجربه‌ي خود از اين سوگ را با بخش‌هايي از زندگي پدرش در هم مي‌آميزد، از مقاومتش طي جنگ، شغلش به عنوان استاد آمار تا روز‌هاي پاندمي که با تماس تصويري با فرزندان و نوه‌هايش در ارتباط بود. آديشي با ساختاري گزيده و مختصر همچون کتاب ما همه بايد فمينيست باشيم به يکي از جهان شمول‌ترين تجربه‌هاي انساني پرداخته استو پيوندي بنيادين بين همه‌ي ما برقرار مي‌کند. يادداشت‌هاي او بر سوگ و اندوه کتابي است براي روز‌هاي دشوار که با آن دست و پنجه نرم مي‌کنيم. اثري که اکنون بيشتر از همه با مخاطبان خود گره مي‌خورد و با اين حال گذر زمان از ارزشش نمي‌کاهد.