انسان ها در حسرت دستيابي به مطلق حضور،آن رادر اطراف خود به شهود احساس مي كردند و خود را به آب و آتش ميزدند تا در آيين هايي سازنده، فهم خود را از اين امر متعالي پرورش دهند.اما نيز خود را بيگانه با آن حس مي كردند. تقريبا هر فرهنگي اسطوره‌اي از بهشتي گمشده را بنيان نهاده بود كه مردان و زنان در آغاز زمان از آن رانده شده بودند.اين امر بيانگر باوري ابتدايي بود كه كه معتقد بود معناي زندگي چنين گسسته، دشوار و پر از رنج نبوده است. بايد دوره‌اي بوده باشد كه انسان ها از سرشاري وجود لذت مي‌برده‌اند و اندوه، بيماري، مصيبت، تنهايي، كهنسالي و مرگ در زندگي‌شان معنايي نداشته است.