کتاب حاضر متشکل از دو رساله به قلم دني ديدرو، انديشمند و نويسنده شهير قرن هجدهم، است که تحول نگاه به زن را در دوره روشنگري نشان مي‌دهد. در رساله اول، با ريشه‌هاي انديشه ديدرو درباره زنان آشنا مي‌شويم. ديدرو نشان مي‌دهد که شجاعت ملک طلق مردان نيست و زنان نيز به مساوات و به‌طور طبيعي از شجاعت بهره برده‌اند. در رساله دوم، که يکي از پيشروترين مقالات در مورد زنان و نمونه‌اي از فکر ظريف و کلام بليغ تلقي شده است، ديدرو علاوه بر نقش تعليم و تربيت، خصلت‌هاي طبيعي زنانه را هم به‌عنوان معيار شناخت زنان لحاظ مي‌کند. اما تازگي و ارزش نگاه او در اين است که مي‌کوشد قبح تاريخي را از خصلت‌هاي زنانه بزدايد و آنها را به‌عنوان خصوصياتي انساني، قابل درک و درخور احترام عرضه کند. ديدرو در هر دو رساله مي‌کوشد طبيعت را معيار قرار دهد، چه آنجا که معتقد است طبيعت شجاعت را به‌مساوات بين زنان و مردان تقسيم کرده است و چه آنجا که تفاوت ميان اندام جنسي زنان و مردان را در توضيح برخي رفتارهاي متفاوت آنان دخيل مي‌داند.