شبي بر بام خانه قديمي و کاهگلي دراز کشيده ام و زير سقف آسمان به نورهايي چشم دوخته ايم که هر يک نشان از ستاره اي دارد. برخي را به شکل صورت هاي فلکي خاص مثل دب اکبر ميبينيم و برخي را به شکلي که در پندارمان از آن اقيانوس ستاره ها مي سازيم. هر يک از اين ها ، ذهن را به سويي مي کشد، به جهان هاي دور يا به خيالي يا به انديشه خالق جهان.