فلورانس، روستا رو دوست داشت و علاقه‌مند بود از بالاي تپه به برگ‌ريزي درخت‌هاي پاييزي نگاه کنه. درخت‌ها مجذوبش مي‌کردن. اون، توده درخت‌ها رو با انبوه تماشاگران مسابقه‌هاي ورزشي مقايسه مي‌کرد... مي‌دونين چي برام مي‌خوند؟ اين ترانه «بانوي زيباي من» رو. «تو پشيمان خواهي شد داويد هالپرن. آن‌چه مي‌خواهي ببيني، خواهي ديد!» اين ترانه رو يادت مياد؟ شما تنها آدمي نيستين که يه ترانه‌هايي براي خودتون داشتين. «تو پشيمان خواهي شد داويد هالپرن. آن‌چه مي‌خواهي ببيني، خواهي ديد!» و من پشيمانم. براي همه روزهاي زندگيم پشيمانم... براي همه روزهاي زندگي...