اثرِ پيش‌ رو با پيگيري ردپاي قانون در سه سنت حقوقي اسلامي، اينديايي و مالايي اندونزيايي در پي فهم آن است که قانون چه چيز هست و چه چيز بايد باشد، چگونه تحقق يافته و آيا يک نوع تمايز قانوني هرگز وجود داشته است. همچنين با تحليل تفاوت‌هاي اين سنت‌ها در جهاني که ديگر محدود به سرزمين‌هاي باستاني رم و يونان نيست و سنت‌هاي حقوقي متضادي در سراسر آن در برابر هم صف‌آرايي کرده‌اند، به بررسي نقش آن‌ها در تحول قضاوت رويه‌مند مي‌پردازد. "نگريستن به خودمان آن‌چنان که ديگران ما را نگاه مي‌کنند، مي‌تواند دريچهي چشم‌هايمان را باز کند. ديدن ديگران به عنوان کساني که با ما ماهيتي مشترک دارند، اخلاقاً بسيار پسنديده است. ولي از رهگذر ديدن خودمان در ميان ديگران است که عظمت ذهن انسان خود را نشان مي‌دهد. بدون اين نوع نگاه، از عينيت چيزي جز خودستايي برنمي‌آيد و رواداري تظاهري بيش نيست. انسان‌شناسي تفسيري اگر وظيفه‌اي کلي در جهان بر عهده داشته باشد، چيزي جز بازآموختن همين حقيقت گريزپا نيست."