نظم شاهنامه و ناموري آن در ايران باعث تغيير بزرگي در ايجاد منظومه‌هاي حماسي بزرگ شد. شاهنامه با اينکه نتيجه خيزش بزرگ ملي ايرانيان در زنده کردن افتخارات ملي بود، رويش تازه‌اي در نظم داستان‌هاي حماسي پديد آورد و فردوسي پيشرو جنبشي شد که به ياري آن پهلوانان و بزرگان ملي ايران که از يادها رفته‌بودند، يکباره به روي آمدند و شهرتي شگرفي پيدا کردند. اما فردوسي همه پهلوانان ايران را زنده نکرد، زيرا نظم همه داستان‌هاي ملي چند برابر نظم شاهنامه زمان مي‌خواست و اين در توان يک نفر نبود. براي نمونه، او به اشاره‌هاي کوتاهي از گرشاسپ، سام و فرامرز بسنده کرد و از داستان بانو گشسپ چيزي نگفت.