بچه‌ها به‌نوعي هم منشا بدبختي در زندگي هستند و هم معناي زندگي. از سويي، والد بودن ناگزير مي‌طلبد به بزرگ‌ترين و بنيادي‌ترين پرسش فلسفي بپردازيم: زندگي خوب چيست؟ از سوي ديگر، بچه داشتن بي‌شك هر نگراني‌اي را در مورد نداشتن خلاقيت رد مي‌كند و حسادتي را كه در غير اين صورت از ابتكار ديگران حس مي‌كرديم (دست‌كم براي مدتي) از بين مي‌برد. به‌خاطر وجود خانواده همه‌ي ما تجربه تعلقاتي داريم كه بر بر مبناي اعتقادات، دستاوردها يا زحمات‌تان، بلكه بر مبناي چيزي بكرتر و تغييرناپذيرتر بنا شده است،حقيقت تولدمان. در دنيايي كه عموما شاغل بودن‌مان به نخي بند است، دنيايي كه در آن به‌سرعت و با قطعيت از سوي همگان قضاوت مي‌شويم، دست‌كم مي‌دانيم از خانواده‌هاي‌مان اخراج نداشته باشيم و در شغل‌مان مفتضحانه شكست خورده باشيم. خانواده منبع آسودگي عاطفي پايدار است.