«حيات مجسم» آغاز و پايان يا مثلا وسط ندارد، البته در شمار كتاب‌هاي «فاقد علت وجودي» نمي‌دانمش، يادداشت‌هاي روزانه هم نيست، از روزنامه‌نگاري و از پرداختن به رويدادهاي روز به دور است. اسمش را مي‌گذاريم كتابي براي خواندن، كتابي كه فاصله‌اش با رمان آشكار است ولي سياق رمان در آن حفظ شده است، در مواردي هم، بي‌آنكه قرابتي با مقالات روزنامه‌اي پيدا كند لحني شفاهي به خود مي‌گيرد. براي چاپش البته ترديد داشتم، علت اين بود كه مي‌ديدم آنچه تا به حال و حالا هم در عرصه كتاب معمول بوده و هست نه فراخور مضمون سيال «حيات مجسم» است و نه در خور اين رفت و برگشت‌هاي بين من و خودم، بين شما و من، آن هم در اين زمانه‌اي كه بين ما مشترك است.