تا آن زمان كه سو به چشمانش بود، پدرم عكس گرفت. يك گنجه كامل پر شد از عكس‌هايي در موقعيت‌هاي خاص و معمولي از ما گرفته بود. فقط ده سال طول كشيد نه بيشتر. و نتيجه‌اس، اين بود كه از اوج سلامتي به از دست دادن كامل بينايي سقوط كرد. اين تنها برهه‌اي از زندگيم است كه از كوچك‌ترين جزئياتش كلي مدرك باقي مانده، شايد تنها دوره‌اي كه توانستم فراموش كنم. آلبوم و گنجينه‌هاي عكس به حافظه‌ام كمكي نمي‌كنند،‌ بلكه جايگزينش مي‌شوند.