دي. اچ. لارنس نويسنده ناممكن‌هاست، يا به عبارت بهتر نويسنده‌اي‌ست ناممكن؛ اگر براي هر شاعر يا نويسنده‌اي قائل به خانواده‌اي باشيم كه او را دربرمي‌گيرد، بي‌گمان بايستي لارنس را نيز در خانواده‌اي از ديگر شاعران و نويسندگان ناممكني قرار دهيم كه بيش از حد معاصرند، بدان معنا كه هماره خود را از گذشته به آينده‌اي مي‌افكنند كه هميشه پيش روي ماست، نه در پس ما،‌كه هيچ‌گاه نمي‌توانيم آنان را در زمانه خود جا دهيم؛ شاعران و نويسندگاني چون: فردريش نيچه و ژرژ باتاي. چه ممنوعيت انتشار آثار لارنس در اروپا و امريكا تا دهه 1960 و چه شهرت رو به فزوني‌اش در چند دهه اخير، به عنوان نويسنده‌اي رسوا، هر دو پيش‌زمينه‌اي بسيار گمراه‌كننده به مخاطب آثارش داده داده است. آنچه لارنس در پي آن است هماهنگي رمانتيك انسان با طبيعت است، با تمام خسونتي كه در آن هست، و البته رابطه انسان با انسان به واسطه طبيعت، و نه از طريق قانون يا قراردادهاي اجتماعي.