در شبی زمستانی و دیر وقت، دختری کوچک به همراه پدرش به تماشای جغد می‌رود. درختان مثل مجسمه‌ بی‌حرکت ایستاده‌اند و همه‌جا مثل خواب ساکت است. پدر خطاب به مرغ رازآلودِ شب، هوهو می‌کند اما پاسخی نمی‌گیرد پدر و دختر بی‌آن‌که چیزی بگویند، به راه خود ادامه می‌دهند؛ چون وقتی به جست‌وجوی جغدها می‌روی، واژه لازم نداری. هیچ چیز لازم نداری، مگر امید. گاهی جغدی نیست، گاهی هم هست.