در شبي زمستاني و دير وقت، دختري کوچک به همراه پدرش به تماشاي جغد مي‌رود. درختان مثل مجسمه‌ بي‌حرکت ايستاده‌اند و همه‌جا مثل خواب ساکت است. پدر خطاب به مرغ رازآلودِ شب، هوهو مي‌کند اما پاسخي نمي‌گيرد پدر و دختر بي‌آن‌که چيزي بگويند، به راه خود ادامه مي‌دهند؛ چون وقتي به جست‌وجوي جغدها مي‌روي، واژه لازم نداري. هيچ چيز لازم نداري، مگر اميد. گاهي جغدي نيست، گاهي هم هست.