تو خودْ کوهي کتابي است درباره‌ي وضعيت شايع اما کم‌ترمطرح‌شده‌اي خودتخريبي که کم‌وبيش همه‌ي ما به آن گرفتاريم. امروزه نيازهاي ضروري اما متضاد زندگي رفتارهاي خودتخريبگر را تشديد کرده‌اند. بريانا ويست در تو خودْ کوهي نشان مي‌دهد چرا دست به تخريب خود مي‌زنيم، چه زمان سراغش مي‌رويم و چطور مي‌توانيم آن‌را پشت سر بگذاريم. همان‌طور که کوه زماني تشکيل مي‌شود که دو بخش از زمين به هم برمي‌خورند، کوه شما هم از هم‌زيستيِ نيازهاي متضادتان برمي‌خيزد. کوهِ شما به آشتي‌دادن دو بخش از شما نياز دارد: خودآگاه و ناخودآگاه، به‌ترتيب بخشي از شما که مي‌داند چه مي‌خواهيد و بخشي از شما که نمي‌داند چرا هنوز جلوي خودتان را گرفته‌ايد. شايد مي‌دانيد که کوهِ شما چيست. شايد کوه شما اعتياد، وزن، رابطه، شغل، انگيزه يا پول باشد. شايد هم نمي‌دانيد. شايد کوه‌تان حس مبهمي از اضطراب، عزت‌نفس پايين، ترس يا نارضايتي عمومي باشد، که دارد به همه‌چيز سرازير مي‌شود. کوه بيش‌تر از اين‌که تنگنايي در برابر ما باشد، مشکلي درون ماست، پايه‌اي است ناپايدار که شايد ظاهرش نشان ندهد؛ اما تقريباً تمام بخش‌هاي زندگي‌مان را تغيير مي‌دهد. معمولاً وقتي با مشکلي ناگهاني مواجه مي‌شويم، با واقعيت زندگي مواجهيم. وقتي مشکل‌مان هميشگي است، با واقعيت خودمان مواجهيم. اغلب فکر مي‌کنيم که مواجهه با کوه به‌ معناي مواجهه با سختي‌هاي زندگي است. اينطور فکر مي‌کنيم چون سال‌هاست ترس‌هاي کوچک، سازگاري و راهکارهاي مقابله‌اي در ما جمع شده و در طول زمان روي هم انباشته‌ شده‌اند. کوه شما سدي است که بين شما و زندگي مطلوب‌تان قرار گرفته است. مواجهه با آن تنها راه به‌سوي آزادي و دگرگونيِ شماست. شما اين‌جاييد چون محرکي زخم‌تان را به شما نشان داده است و حالا زخم‌تان راه را و راه‌تان سرنوشت شما را نشان خواهد داد. کوهي که مقابل شماست نداي زندگي‌تان، هدف‌تان از بودن در اين نقطه و مسيري است که در نهايت براي‌تان روشن شده است. روزي اين کوه پشت‌سر شما خواهد بود؛ اما کسي که در مسير گذشتن از اين کوه، به آن تبديل مي‌شويد، تا ابد همراه شما خواهد ماند. در نهايت، شما نه بر کوه، که بايد بر خودتان مسلط شويد.