اگر در يك جهان ايده‌آل زندگي مي‌كرديم تاثير ناپذيرتر بوديم. چه مورد توجه قرار مي‌گرفتيم چه اعتنايي به ما نمي‌شد، چه تحسين مي‌شديم و چه تمسخرمان مي‌كردند دچار تزلزل نمي‌شديم. اگر كسي به دروغ از ما تعريف مي‌كرد بي‌جهت فريب نمي‌خورديم و اگر ارزيابي منصفانه‌اي از خود داشتيم و از ارزش‌هاي خود مطمئن بوديم حرف ديگران مبني بر نامناسب بودن‌مان آزارمان نمي‌داد. ما از ارزش خود آگاه بوديم. در عوض طيفي از ديدگاه‌هاي مختلف درباره شخصيت‌مان را در دل نگه مي‌داشتيم. همه ما نشانه‌هايي از هوشمندي و حماقت، شوخ طبعي و كسالت، اهيمت و افراط در خود داريم. و در چنين شرايط پرترديدي معمولا نظر جامعه تعيين كننده اهميت و برجستگي ما خواهد بود. بي‌توجهي خودارزيابي منفي نهفته ما را آشكار مي‌كند در حال يكه يك لبخند يا يك تعريف خلافش را باعث مي‌شود. ظاهرا براي تحمل كردن خود نيازمند محبت ديگران هستيم.