اينکه اثر حاضر به قلم نويسنده‌ي توانا، ابراهيم نصرالله (متولد ????) يک رمان است يا خودنوشت، چندان مهم نيست. مهم، آفرينش اثري است که هم زيبايي هنري را در لايه‌هاي مختلفش داراست و هم تهيه‌ي گزارشي واقع‌گونه از احترام به زيستن براي تاريخ است. نويسنده مي‌کوشد «هنر زيستن» را با استفاده از عناصر واقعي، شرح دهد و تفسيري از عشق به «بودن» را ارائه کند. به همين خاطر، شخصيت‌ها، حوادث، گفت‌وگوها و در سطوح کلي‌تر طرح اين نوشته و درون‌مايه‌ي اصلي‌اش را از نزديک‌ترين مصاديق انتخاب مي‌کند. او مي‌خواهد، نوشته‌اش به‌دور از پيچيدگي‌هاي زباني يا معنايي، در ساده‌ترين شکل ممکن، فلسفه‌ي زندگي را برايمان توضيح دهد. به همين خاطر، گرچه ممکن است از ابتدا تا انتهاي کار با چالش ديريابي يا ديرفهمي گزاره‌ها رودررو نباشيم، اما درست از ابتدا تا انتها، خويشتن را در برابر مفاهيم بلندي مي‌يابيم که جز با تأمل دقيق و انديشه‌ي والا قابل‌درک نيست. انديشه‌ي حاکم بر اين اثر از جنس ذهنيتي است که انسان همواره با آن درگير است: بودن و بودن و بودن.